საქართველო, 6 ნოემბერი, საქინფორმი. გუშინ, 64 წლის ასაკში, მეუფე სერაფიმე გარდაიცვალა. ბოროტმა, შურიანმა, ცრუ, ბოღმა, ეთნიკურად ქართველმა და სულით გარყვნილმა ბრბომ ეს წმინდა ადამიანი მოკლა. 2017 წელს, მის წინააღმდეგ აგორებული ბინძური ცილისმწამებლური კამპანიის შედეგად, ბორჯომისა და ბაკურიანის მიტროპოლიტმა სერაფიმემ, რომელიც კათოლიკოს-პატრიარქს, უწმიდესსა და უნეტარეს ილია II-ს ძალიან უყვარდა, დატოვა კათედრა და წავიდა მუხათგვერდის სასაფლაოს მახლობლად მდებარე მამათა მონასტერში, რომელსაც დროდადრო ვსტუმრობდი.

   მეუფე სერაფიმე ჩემი დიდი მეგობარი და უახლოესი ადამიანი იყო. ძალებს რომ მოვიკრებ, იმაზე დამატებით, რაც ადრე საქინფორმში გამოქვეყნდა, ამ დიდ ქართველ კაცზე ერთადერთ სიმართლეს გეტყვით. მეუფე არასდროს დრტვინავდა, ყოველთვის გულღია იყო, არასდროს წუწუნებდა უსამართლობაზე, უსაზღვროდ უყვარდა და პატივს სცემდა კათოლიკოს-პატრიარქ ილია მეორეს, ყველას სითბოს და მხარდაჭერას ჩუქნიდა. ყოველთვის უხაროდა ჩემი დანახვა, ცხოვრობდა ხის ქოხში მკაცრ ასკეტურ პირობებში. იქ არც წყალი იყო და არც გაზი, მაგრამ ბერები არასდროს ნაღვლობდნენ - შეშას ჩეხავდნენ და ლოცულობდნენ! თუმცა, წმინდა ადგილი, სადაც მონასტერი მდებარეობს და საიდანაც ხელისგულივით მოჩანს ოთხი სიწმინდე - სვეტიცხოვლის ტაძარი და სამთავროს, ჯვრისა და ზედაზნის მონასტრები - მაღალ მთაზე დგას და ყველა მხრიდან ცივი ქარი უბერავს...

   ორი თვის წინ, დედაჩემის გარდაცვალების მეორე დღეს, მეუფემ დამირეკა, მანუგეშა და მითხრა, რომ მისი სულის განსასვენებლად ლოცულობდა - ისევე, როგორც უწინ ყოველთვის მოიხსენებდა მამაჩემს თავის ლოცვებში. განა წარმოვიდგენდი, რომ ბოლოჯერ მესმოდა მისი ხმა და რომ ის ასე მალე შეხვდებოდა ჩემს მშობლებს სამოთხეში?!

   მეუფე სერაფიმე (თამაზ ილიას ძე ჯოჯუა) სოხუმის მკვიდრი იყო, სადაც დღემდე დგას მისი მშობლიური სახლი, რომლის ფოტოებიც მან სათუთად გადმომცა. იმდენ მწუხარებასა და უსამართლობას, რაც სერაფიმემ უდრეკად გადაიტანა, ასი ადამიანიც ვერ გაუძლებდა! და ერთ დღესაც მეუფეს გულმა ვეღარ გაუძლო...