სააკაშვილს ფილმი "მონანიების" მთავარი გმირის ბედი ელის

   2012 წელს, საქართველოში ხელისუფლების შეცვლის შემდეგ, „ქართულ ოცნებას“ არაერთხელ ვკითხე – სად გადის ზღვარი ცუდსა და კარგ დასავლეთს შორის? „ოცნებამ“ არ მიპასუხა, რადგან ჩემი შეკითხვა ტრენდული არ იყო… თუმცა, მოდი, გადავხედოთ 2012 წლიდან საქართველოში მმართველი პარტიის სპიკერების მესეჯბოქსების რეტროსპექტივას: თავიდან ცუდები იყვნენ მხოლოდ ცალკეული პერსონები - სააკაშვილისა და ექსმმართველი „ნაციონალური მოძრაობის“ მხარდამჭერები: იან კელი, კრამერი, კიზინგერი, ფოტიგა, კუბილიუსი, პავილიონისი, ფონ კრამონი, სირიუშ ვოლსკი და სხვ. “სირები“, რომელთა წრეც მუდმივად ფართოვდებოდა. თუმცა, აშშ, ევროკავშირი და უკრაინა ცალსახად რჩებოდნენ „ჩვენს მეგობრებად“, „მოკავშირეებად“ და „პარტნიორებად“.

შემდეგ ცუდები გახდნენ ამერიკელი კონგრესმენებისა და სენატორების ჯგუფები, რომლებმაც გამოაქვეყნეს კოლექტიური კრიტიკული წერილები „ქართული ოცნების“ ხელისუფლების მისამართით, ევროპარლამენტის წამყვანი „ევროპის სახალხო პარტია“ - „ნაციონალური მოძრაობის“ დიდი ხნის პარტნიორი და მთლიანად ევროპარლამენტიც - კორუმპირებული ლობისტების თავყრილობა, ასევე ევრსაბჭოს პრეზიდენტი შარლ მიშელი, ევროკომისიის პრეზიდენტი ფონ დერ ლეიენი და კიევის ხელმძღვანელები. თუმცა, ქართველი ხელმძღვანელების სადღეგრძელოებში დასავლეთი კვლავ მოიხსენიებოდა, როგორც დემოკრატიის, ჰეროიზმის მოდელი და საქართველოსთვის უალტერნატივო სასურველი მიზანი.

დღეს, რუსეთში აშშ-ის ყოფილი ელჩის, მაიკლ მაკფოლის მიერ „The Washington Post“-ში გამოქვეყნებული მრისხანე წერილისა და საქართველოს ხელისუფლების მიმართ აშშ-ის ელჩის, კელი დეგნანის ანტაგონისტური პოზიციის შემდეგ, კიდევ ერთხელ მინდა ვკითხო „ქართულ ოცნებას“: ვინმე იქ, დასავლეთში, დარჩა საქართველოს მეგობრად?! და თუ არა, იქნებ დადგა დრო, ვთქვათ სიმართლე კოლექტიურ დასავლეთზე, დასავლურ მთავრობებზე, საქართველოსა და ქართველებისადმი მათ დამოკიდებულებაზე და არ შემოიფარგლოთ ცალკეული ვიგინდარების კრიტიკით?! (სიტყვა „ვიგინდარა“ წარმოიშვა რუსული სიტყვიდან „выгода“ - ანუ, ვიგინდარები არიან კორუმპირებული ადამიანები, საკუთარი თავისთვის სარგებელის გარეშე რომ არაფერს აკეთებენ.)

   „ქართული ოცნების“ პასუხს განვჭვრეტ – აქაოდა, მაკფოლი, ისევე როგორც თქვენ მიერ ჩამოთვლილი საქართველოს მენტორები, უკვე „ყოფილები“ არიან (დიპლომატები, ჩინოვნიკები, პარლამენტარები), ამიტომ მათი მოსაზრებები ოფიციალურ პოზიციად არ ითვლება. უკაცრავად, მაგრამ, თუ მეხსიერება არ მყალატობს, „ჩრდილოეთისაკენ მოდრეიფე“ საქართველოში „დემოკრატიის რევერსით“ შეშფოთება არცთუ დიდი ხნის წინ მოვისმინეთ აშშ-ს სახელმწიფო დეპარტამენტის, თეთრი სახლის პრესმდივნისა და საქართველოში აშშ-ის ელჩის, კელი დეგნანის განცხადებებში! და თუ „ქართულ ოცნებას“ სჭირდება კრიტიკის მოსმენა თავად პრეზიდენტი ბაიდენისგან, მაკფოლი ჰპირდება, რომ ამასაც მალე მოუწყობს.

   რაც შეეხება „ყოფილებს“: საქართველოს ხელმძღვანელობამ უნდა იცოდეს, რომ ამერიკის პოლიტიკური სისტემა არა მხოლოდ უშვებს, არამედ ითვალისწინებს ყოფილი ჩინოვნიკების, დიპლომატების, სამხედროების, სპეცსამსახურების თანამშრომლების, კონგრესმენებისა და სენატორების მონაწილეობას აშშ-ს საგარეო პოლიტიკის წარმართვაში, სადაზვერვო- ანალიტიკურ საქმიანობას საზღვარგარეთ, მოქმედი კოლეგებისთვის საკონსულტაციო მომსახურების გაწევას, მათ შორის „ფერადი რევოლუციების“ ორგანიზებას და მარიონეტული რეჟიმების დამყარებას. ეს ძირითადად წახალისებულია აშშ-თვის მესამე ხარისხოვან ქვეყნებში, როგორიცაა საქართველო, რომლისთვისაც ვაშინგტონი იშვიათად იცლის. მაგალითად, კელი დეგნანამდე ორი წლის განმავლობაში საქართველოში საერთოდ არ იყო ამერიკის ელჩი - და არაფერი მომხდარა, უფრო მეტი სიმშვიდე იყო! ხოლო უახლესი საილუსტრაციო მაგალითია ევროპაში აშშ-ის ჯარების ყოფილი მეთაურის, გენეტალ-ლეიტენანტ ბენ ჰოჯესის ამჟამინდელი ვიზიტი თბილისში.

„ყოფილების“ გამოყენება საბიუჯეტო სახსრების დიდი ეკონომიაა, როცა „ყოფილებს“ ლობისტებად ქირაობენ - შესაბამისად, მათი მომსახურების საფასურს იხდიან კერძო უცხოური წყაროებიდან და არა ამერიკის სახელმწიფო ბიუჯეტიდან. დღეს, მაგალითად, სააკაშვილების ოჯახმა, კამპანიის #SaveMisha-ს ორგანიზების მიზნით, დაიქირავა მაკფოლი და დასავლელი ექსდიპლომატების, პოლიტტექნოლოგების, პიარის სპეციალისტებისა და ადამიანის უფლებათა დამცველების მთელი არმია (ერთ-ერთი რუსი - მარკ ფეიგინიც კი), დაუკვეთა მათ მსხვილ დასავლურ მედიაში პუბლიკაციების გამოქვეყნება, მომსახურების საზღაური კი „ნაცმოძრაობის“ კრიმინალური „ობშიაკიდან“ გადაუხადა.

   ასე რომ, აშშ-ში, ისევე როგორც კგბ-ში, "ყოფილები" არ არსებობენ! ეს უაღრესად მოსახერხებელია - "ყოფილების" პირითა და ხელით შეიძლება ტაბუირებული თემების გაჟღერება, უკანონო ოპერაციების განხორციელება, ხოლო წარუმატებლობის შემთხვევაში -სახელმწიფო არაფერ შუაშია, რადგან ესენი არიან კერძო პირები, მაქსიმუმ - შტატგარეშე კონსულტანტები! ამ მეთოდს თავად „ქართული ოცნებაც“ იყენებს, რომელმაც თავისი რიგებიდან „გასული“ პარლამენტარებისაგან შექმნა ჯგუფი „ხალხის ძალა“, რომელიც აკრიტიკებს აშშ-ს ელჩს ყველაფერში, ხელისუფლება კი მათ მოსაჩვენებლად, რბილად „საყვედურობს“ და „ემიჯნება“.

   იგივე ეხება ევროპაში აშშ-ის არმიის ყოფილი მეთაურის, გადამდგარი გენერალ-ლეიტენანტი ბენ ჰოჯესის ამჟამინდელ ვიზიტს საქართველოში, რომელიც თბილისში აშკარად რუსეთის წინააღმდეგ საქართველოს ტერიტორიის შესაძლო გამოყენების განსახილველად ჩამოვიდა. საქართველოს კვლავ აიძულებენ ჩაერთოს სამხედრო კონფლიქტში და გახსნას „მეორე ფრონტი“ უკრაინის დასახმარებლად! მაგრამ თუ უკრაინის ფრონტზე ვითარება მკვეთრად შეიცვლება რუსეთის სასარგებლოდ, ვაშინგტონი "უკან დაიხევს" და მთლიანად გაემიჯნება "პენსიონერ" ჰოჯესს.

   მაშ, დაეხმარება თუ არა დასავლეთი სააკაშვილს? ეს გასაკვირი არ არის მას შემდეგ, რაც დასავლეთი უკრაინას დაეხმარა, მეორე კითხვაა, დაგმობს თუ არა „ქართული ოცნების“ ხელისუფლება კოლექტიურ დასავლეთს სააკაშვილის მხარდაჭერისთვის - ანუ კანონის დარღვევისკენ იძულებისთვის? თუ ისევ შემოიფარგლება "ყოფილების" - გიულის დაქირავებული ლობისტების კრიტიკით?

   რაც შეეხება კათოლიკოს-პატრიარქის პოზიციას, რომელსაც სააკაშვილი გამოქვეყნებულ წერილში განსაკუთრებულ მადლობას უხდის "იმისთვის, რომ მძიმე გადატვირთულობის მიუხედავად, ძალიან თბილად შეხვდა სანდრას და ნიკოლოზს და დიდხანს ესაუბრა მათ". ილია მეორე, რომელიც მიუხედავად მხცოვანებისა და ჯანმრთელობის მდგომარეობისა, აგრძელებს უმნიშვნელოვანესი როლის ფაქიზად შესრულებას ქართულ პოლიტიკაში, სააკაშვილის მიერ ერთი მეუფის მეშვეობით გადაცემულ ბარათში უსურვებს საქართველოს ყოფილ პრეზიდენტს (დღეს კი - უკრაინის მსჯავრდებულ მოქალაქეს) "ჭეშმარიტი სხვა რეალობის შემეცნებას". ეს ნიშნავს - განიწმინდოს ორცოლიანობის ცოდვისაგან და სულიერად (რადგან ფიზიკურად ეს ჯერ შეუძლებელია) დაუბრუნდეს თავის კანონიერ მეუღლეს სანდრას, ასევე დათრგუნოს ამპარტავნება და ღირსეულად ატაროს სასჯელის ჯვარი, მიენდოს უფალს და არ ითამაშოს "მსოფლიო მასშტაბის დემოკრატიისთვის მგზნებარე მებრძოლისა" და "პუტინის ტყვეს" როლი.

   რა მოხდება, თუ საქართველოს ამჟამინდელი ხელისუფლება უგულებელყოფს აშშ-ს, ევროკავშირის და რადიკალური ოპოზიციის მოთხოვნებს და არ გაათავისუფლებს სააკაშვილს?

ჯერ განვმარტოთ - რა არის „სააკაშვილი“. თუ სანდრა არის “ცე-რე-უ“-ს თანამშრომელი, სადაც "ყოფილები" არ არსებობენ, მაშინ სააკაშვილი ფეტიშია მისი ფანატიკოსების - ფეტიშისტების/ფაშისტებისთვის, რომელთა რიცხვიც არც ისე დიდია (SOVA-მ მოამზადა კარგი ფოტორეპორტაჟი სააკაშვილის მხარდამჭერი აქციების შესახებ, საიდანაც ვხედავთ, რომ საქართველოში ისინი რამდენიმე ასეულს, საზღვარგარეთ კი - თითოეულ ქვეყანაში ერთიდან ათამდე ადამიანს შეადგენენ). ამიტომ, თუ სააკაშვილს არ გაათავისუფლებენ, ფეტიშისტები/ფაშისტები მიშას სამუდამოდ ფეტიშად აქცევენ. ფიზიკურად და პოლიტიკურად სააკაშვილის „მომაკვდავი“ და გარდაცვლილი სხეულიც კი ვერ ეღირსება ქართულ მიწაში განსვენებას - მას გამუდმებით აიტაცებენ ზემოთ აღმართულ ხელებში - როგორც დროშას, როგორც „რუსეთთან უთანასწორო ბრძოლას შეწირულ Heroes“! რუსეთთან, რომლის დამქაშიც, ვითომდა საქართველოს ამჟამინდელი ხელისუფლებაა. ასე სააკაშვილი მთლიანად და სრულად გაიზიარებს აბულაძის შედევრის - "მონანიების" მთავარი გმირის - სააკაშვილის მსგავსი, ეპატაჟისკენ მიდრეკილი ნახევრად შეშლილი დიქტატორისა და სადისტის, ვარლამ არავიძის ბედს, რომლის გვამსაც საფლავიდან გამუდმებით თხრიან.

გვამის ამოთხრა პირდაპირი გაგებით სულაც არ არის აუცილებელი - შეგიძლიათ უბრალოდ გამუდმებით შეახსენოთ შთამომავლობას დიქტატორისა და მისი რეჟიმის დანაშაულები, ან ისპეკულიროთ "სამშობლოსათვის დაღუპული გმირის გარდაცვალებით" (პოლიტიკურ ოპონენტებთან ბრძოლის აპრობირებული მეთოდი). აი პრეზიდენტი სააკაშვილის მიერ მოკლული პრემიერ-მინისტრი ჟვანიას ცხედრის ექსჰუმაცია კი, თუკი ოჯახის ნება იქნება, ნამდვილად აუცილებელია.

არნო ხიდირბეგიშვილი,
საქინფორმის მთავარი რედაქტორი

2023 წლის 9 იანვარი
საქართველო, თბილისი