შაბათს, 7 ოქტომბერს, რუსეთის პრეზიდენტი ვლადიმერ პუტინი 70 წლის გახდა და მე ვფიქრობ, ის ისტორიაში დარჩება, როგორც ადამიანი, რომელმაც შეაჩერა გლობალიზაცია. რამდენიმე დღეში 60-ის გავხდები და ეჭვი მაქვს, რომ ბევრი რამ არ მესმის. მაგალითად, რატომ ამბობს ყველა - "რუსეთი ეომება უკრაინას", ან "კოლექტიური დასავლეთი ეომება რუსეთს", მაგრამ არავინ ამბობს - "ამერიკა ებრძვის პუტინს“? რადგან პუტინის რუსეთი დღეს ქმნის მრავალპოლარულ მსოფლიოს და ამით აჩერებს გლობალიზაციას?". ებრძვის იმიტომ, რომ პუტინის გარეშე რუსეთს საბჭოთა კავშირის ბედს ეწევა და მსოფლიო დარჩება ერთპოლარული, პოლუსით ვაშინგტონში? რაც არაბუნებრივია - თუ დედამიწა ერთი პოლუსის გარშემო იტრიალებს, ეს კოსმოსურ კატასტროფას გამოიწვევს, განა ასე არაა? გამოდის, რომ არა მხოლოდ რუსეთის, არამედ მსოფლიოს, მათ შორის ჩემი პატარა სამშობლოს, ბედი დღეს პუტინზეა დამოკიდებული, რომელიც დასავლეთმა თავისი აგრესიული ქმედებებით რუსული დათვივით გააღიზიანა და აიძულა დაეწყო დასავლეთისკენ გადახრილი მსოფლიო დისბალანსის აღმოფხვრა?

   არ მესმის - რატომ შეიკრიბა პუტინის იუბილეს წინა დღეს პრაღაში 44 სახელმწიფოს ლიდერი „ევროპის პოლიტიკური თანამეგობრობის“ ახალ ფორმატში, თუმცა ყველაფერი, რაც იქ ფუჭად განიხილებოდა - ომი უკრაინაში, ევროპის უსაფრთხოება. და ა.შ. - ერთ ადამიანზე და ერთ ქვეყანაზეა დამოკიდებული - პუტინსა და რუსეთზე, რომელთა იქ მიწვევისაც შეეშინდათ? კარგი, მე ვცდები, მაგრამ ანგელა მერკელმაც ხომ თქვა, რომ ევროპაში მყარი მშვიდობა მხოლოდ რუსეთის მონაწილეობითაა შესაძლებელი და რომ პუტინის სიტყვები ძალიან სერიოზულად უნდა იქნას მიღებული? ნუთუ რუკის გაშლისას, მათ ვერ შენიშნეს რუსეთი, რომელიც ევრაზიის კონტინენტის უმეტეს ნაწილს იკავებს? განა ამ არაოფიციალური სამიტის მონაწილეები, რაზეც არ უნდა ელაპარაკათ, უნებურად არ აპელირებდნენ პუტინითა და რუსეთით, პირდაპირ ხსენებითა თუ მინიშნებით?

   ვითარება ასეთი იყო: ევროკავშირის 27 წევრმა ქვეყანამ, რათა არსებულისთვის კიდევ მეტი პრობლემები არ დაემატებინათ - ევროკავშირში კანდიდატის ან პარტნიორის სტატუსის მქონე 17 არაწევრი სახელმწიფო სასწრაფოდ არ მიეღოთ, შექმნეს ალტერნატიული ფორმატი - ცარიელი ფორმა შინაარსის გარეშე, მხოლოდ იმისთვის, რომ ეს ქვეყნები „მოკლე ლაგამზე“ ჰყოლოდათ და არ დაეშვათ მათი რუსეთთან დაახლოება. უკრაინა, საქართველო, მოლდოვა, თურქეთი „ჭამენ“ ასეთ ერზაც-ევროკავშირს? ან, რაც უფრო სავარაუდოა, მკვდრადშობილი პლატფორმა ზელენსკის ყირიმის პლატფორმის ბედს გაიზიარებს - უბრალოდ გაიყინება, პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით? სამაგიეროდ, ანგლოსაქსები კმაყოფილი არიან - ახლა დიდი ბრიტანეთი, რომელმაც ევროკავშირი ინგლისურად, გამოუმშვიდობებლად დატოვა, დარჩა ყველასთან ერთად ახალ პლატფორმაზე დამკვირვებლის ან აშშ-ის სრულუფლებიანი წარმომადგენლის უფლებებით, რაც ერთი და იგივეა!

   დღეს სიტყვა „ანგლოსაქსები“ მტკიცედ დამკვიდრდა რუსი პოლიტიკოსების მეტყველებაში ტერმინ „კოლექტიურ დასავლეთთან“ ერთად, თუმცაღა ათ წელზე მეტი ხნის წინანდელ ჩემს პუბლიკაციებში გლობალიზაციის დამპალ ნაყოფზე - იუვენალურ მართლმსაჯულებაზე, ევთანაზიაზე, ერთსქესიანთა ქორწინებებსა და მშობლები № 1 და № 2-ზე, ანგლოსაქსებზე მივუთითებდი, როგორც ბოროტების ფესვებზე, და ვუწოდებდი მათ "ანგლოსექსებს" (ანგლოSEXი), ჩემი ტერმინი ვერ დამკვიდრდა - გუგლი ამ სიტყვის შემცველ მხოლოდ ჩემს პუბლიკაციებს პოულობს. დღეს კი ანგლოსაქსებს „ნაგლოსაქსებს“ ვეძახი და აი რატომ.

   2020 წლის ივნისში პუბლიკაციაში „თეთრი მონები“ რიგ კითხვებს ვუსვამ საქართველოში აშშ-ის ელჩს, მაგრამ კელი დეგნანს მათზე არ უპასუხია, ამიტომ დღეს უსიამოვნო კითხვებს მას უკვე საქართველოს პარლამენტის დეპუტატები უსვამენ. პუბლიკაციაში "თეთრი მონები" დასმული ყველა კითხვა დღეს არა მხოლოდ აქტუალურია, არამედ ყვირის, რადგან ეს არის კითხვები არა იმდენად ელჩისთვის, არამედ აშშ-ს ხელმძღვანელობისთვის. კერძოდ, დღემდე არ მესმის, რატომ მონებისა და მონათმფლობელების შთამომავლები კოლონიზატორთა ქვეყნიდან, სადაც შედარებით ცოტა ხნის წინ დაგმეს რასიზმი, ასწავლიან ჭკუას საქართველოს, რომლისთვისაც ეს მანკიერებები ყოველთვის უცხო იყო? რა საერთო ფასეულობები შეიძლება ჰქონდეს ღვთისმშობლის პირველსა და მთავარ წილხვედრს, რუსთაველის, დავით აღმაშენებლისა და ერეკლე II-ის სამშობლოს, დიდ წმინდანთა, პოეტთა და მეფეთა ქვეყანას, სადაც სვეტიცხოველია, ამერიკის შეერთებულ შტატებთან? „მე ვარ შავი, ლესბოსელი, ემიგრანტი. ასეთი ადამიანი ამ თანამდებობას პირველად იკავებს. მე აქ არ ვიქნებოდი, რომ არა თაობები, რომლებმაც გადალახეს ბარიერები“, - ამაყად განაცხადა 17 მაისს, თავის პირველ ბრიფინგზე თეთრი სახლის ოფიციალურმა წარმომადგენელმა კარინ ჟან-პიერმა, რომელმაც ამ პოსტზე „ლეგენდარული“ ფსაკი შეცვალა. ჩვენ საქართველოში, რა თქმა უნდა, მოხარული ვართ, რომ აშშ-ში, მისი არსებობის მთელი ისტორიის მანძილზე, ბოლოსდაბოლოს „გადალახეს ბარიერები“ და ზანგებს, ჰომოსექსუალებსა და ემიგრანტებს ამერიკაში დღეს საფრთხე აღარ ემუქრებათ! მაგრამ ჩვენ რა შუაში ვართ, ქართველები?!

   „სიმპათიის შავი ზღვა” - აშშ-ის ხელმძღვანელობაში კიდევ ერთი შავკანიანი ქალი - აშშ-ის სახელმწიფო მდივნის მოადგილე შეიარაღების კონტროლისა და საერთაშორისო უსაფრთხოების საკითხებში ბონი ჯენკინსი, გასულ კვირას საინსპექციო ვიზიტით ეწვია საქართველოს. აშშ-ის ელჩმა საქართველოში კელი დეგნანმა მას შესჩივლა, რომ აქ გაანაწყენეს - პარლამენტარები ბედავენ მისთვის კითხვების დასმას და ზოგადად - საქართველომ, რომლის ხელმძღვანელიც, თანამდებობის გარეშეც, როგორც დენ სიაოპინი, კვლავაც „რუსი ოლიგარქი“ ბიძინა ივანიშვილია, უკრაინის დახმარებაზე - რუსეთის წინააღმდეგ მეორე ფრონტის გახსნაზე უარი თქვა. და აი იმისათვის, რომ საქართველომ უცაბედად ჩრდილოეთისკენ არ აიღოს კურსი, საზღვაო ქვეითთა ​​კორპუსის ყოფილი ოფიცერი ბონი ჯენკინსი, რომელსაც ათობით ჯილდო აქვს მიღებული აშშ-ის სამხედრო-საზღვაო ფლოტში სამსახურისთვის, კელი დეგნანის, ევროპაში აშშ-ის სამხედრო-საზღვაო ძალების მეთაურის ყოფილი მრჩეველის დასახმარებლად ჩამოფრინდა, რადგან ამერიკელი საზღვაო ქვეითები თავისიანებს უბედურებაში არ ტოვებენ! „ჩვენთვის ძალიან შემაშფოთებელი იყო პერსონალური თავდასხმები, რომლებიც ვნახეთ ელჩი დეგნანისა და აშშ-ს საელჩოს მიმართ“, - განუცხადა სახელმწიფო მდივნის მოადგილემ ჟურნალისტებს, თუმცა აშშ-ში არავის ეყოფა „ნაგლობა“, უსაყვედუროს ამერიკელ კონგრესმენებს რაიმე კითხვის გამო, თუნდაც პრეზიდენტის მისამართით! „ეს არის უფრო დიდი დეზინფორმაციული სქემის ნაწილი, რომელიც მიზნად ისახავს სიმართლის დამალვას ევროპის კრიზისის ირგვლივ, რომელიც ერთმა ადამიანმა შექმნა“, ​​- ამ სიტყვებით ჯენკინსმა პირდაპირ დაადანაშაულა ქართველი კანონმდებლები - ხალხის რჩეულები! - რუსეთის სასარგებლოდ აგენტურულ და ჯაშუშურ საქმიანობაში. თუმცა, დასაწყისში ნახსენებ ევროპელ ლიდერებთან შედარებით, ის აღიარებს პუტინის შესაძლებლობებს, რომელმაც „მარტომ შექმნა კრიზისი ევროპაში“. ამით სახელმწიფო მდივნის მოადგილემ დაადასტურა ჩემი სიტყვები - „ამერიკა ებრძვის პუტინს“ (იხ. დასაწყისში). მისი მხრიდან კიდევ უფრო დიდი „ნაგლობა“ იყო საქართველოსთვის მითითება - რუსეთის წინააღმდეგ მეორე ფრონტის გახსნის შესახებ: „დღეს ჩვენ ყველამ უნდა დავუჭიროთ მხარი უკრაინელ ხალხს, რომელიც თავისუფლებისა და სუვერენიტეტისთვის იბრძვის!“ - პრაქტიკულად უბრძანა საქართველოს მთავრობას ჯენკინსმა იმავე ბრიფინგზე, საქართველოს პრეზიდენტის, სალომე ზურაბიშვილის („მეხუთე ელემენტი“, რომელიც თავს ასევე განაწყენებულად თვლის) გულის გასახარად. უკაცრავად და, კიევის სახელმწიფოს ტერორისტებმა ააფეთქეს მანქანა დუგინის ქალიშვილთან ერთად, ააფეთქეს „ჩრდილოეთის ნაკადი“, ააფეთქეს ყირიმის ხიდი, მალე, ალბათ, საქართველოში დესანტს გადმოსვამენ სააკაშვილის გათავისუფლებლად. რა ჰქვია იმ სახელმწიფოებს, რომლებიც მხარს უჭერენ ტერორისტებს სიტყვით და საქმით - რეზოლუციებითა და შეიარაღებით? შემთხვევით, ტერორისტების თანამზრახველები ხომ არა?! მაშ, რატომ „ჩვენ ყველამ უნდა დავუჭიროთ მხარი უკრაინას”?

   შეიარაღების კონტროლისა და საერთაშორისო უსაფრთხოების საკითხებში (სინამდვილეში, უკრაინისთვის მიწოდებული შეიარაღებისა და ნაგლოსაქსების უსაფრთხოების კონტროლის საკითხებში) აშშ-ის სახელმწიფო მდივნის მოადგილის არანაკლები „ნაგლობა“ იყო საქართველოს ხელისუფლებისთვის იმის მითითება, რომ არც კი ეფიქრა რუსეთის საამებლად ლუგარის ბიოლოგიური ლაბორატორიის დახურვა: „დღეს მქონდა საშუალება შევხვედროდი კოლეგებს საქართველოში რიჩარდ ლუგარის ცენტრიდან (ეს ვიზიტის პირველივე დღეს, ხელისუფლებასთან და ოპოზიციასთან შეხვედრებამდე! - ა.ხ.). ეს ნაციონალური დაწესებულება ერთ დღეში არ აშენებულა. ამას დასჭირდა მრავალწლიანი ინვესტიცია, თავდადება და თანდათანობითი გაუმჯობესება საქართველოს მხრიდან ცხოველთა და ადამიანთა დაავადებათა გამოვლენისა და მათზე რეაგირებისთვის. აშშ ამაყობს ლუგარის ცენტრთან მშვიდობიანი პარტნიორობით“.

   ახლა გასაგებია, რატომ ვუწოდე ანგლოსაქსებს „ნაგლოსაქსები“? აი ჩემთვის კი გაუგებარია - საქართველოს მბრძანებლებს სერიოზულად უნდათ, რომ ქართველები გავხდეთ ისეთივე, როგორც ნაგლოსაქსები და ევროპელები, თუ საგანგებოდ ლაპარაკობენ ასე რუსეთის ჯიბრზე, რომელზეც განაწყენებული არიან მათ მიერ აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს "ოკუპაციის" გამო?

არნო ხიდირბეგიშვილი,
საქინფორმის მთავარი რედაქტორი

2022 წლის 8 ოქტომბერი
საქართველო, თბილისი