საქართველოშიც ისეთივე ომი მიმდინარეობს, როგორც უკრაინაში, უბრალოდ იარაღის გამოყენების გარეშე. ჯერჯერობით - იარაღის გამოყენების გარეშე... დემოკრატიის კანონები მოქმედებს მხოლოდ ხელისუფლებისთვის და კანონმორჩილი უმრავლესობისთვის. მოსახლეობის აგრესიულ ნაწილს - სააკაშვილის რადიკალური ოპოზიციის მიერ მოსყიდულს. სააკაშვილის ტელეკომპანიების მიერ ზომბირებულს და ცუდად განათლებულს, და მათ ლიდერებს - კოლექტიურ სააკაშვილს, სურთ დაამხონ მოქმედი ხელისუფლება და დააბრუნონ სააკაშვილის ნაცისტური რეჟიმი. ქართველი „ნაცების“ მთავარი მოკავშირე უკრნაცისტები არიან, კიევის ხელისუფლება, რომლებთან ერთად ისინი ცდილობენ საქართველოში რუსეთის წინააღმდეგ მეორე ფრონტის გახსნის პროვოცირებას, რათა დაბრუნდნენ ხელისუფლებაში და შეეცადონ შეტევას აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში მდებარე რუსულ ბაზებზე. გარდა ამისა, მთლიანად უმცირესობის მხარეს არიან ამერიკის შეერთებული შტატების ელჩი საქართველოში დეგნანი და საქართველოს პრეზიდენტი - შთამომავლობით მენშევიკი ზურაბიშვილი, ორივემ კარიერა ნატოს სტრუქტურაში გაიკეთა.

   რაც შეეხება ხელისუფლებას - მთავრობას და საპარლამენტო უმრავლესობას, მათ დაამყარეს სამუშაო ურთიერთობა ქართველ ხალხთან, ანუ ხელისუფლება მაქსიმალურად ცდილობს შეასრულოს მოქალაქეების სოციალური დაკვეთა, რაც უკიდურესად არ აძლევს ხელს რადიკალურ ოპოზიციას (კოლექტიურ სააკაშვილს). საგარეო პოლიტიკაშიც ხელისუფლება მაქსიმალურ მოქნილობას და სიფრთხილეს იჩენს, ახლა მისგან მეტის მოთხოვნა გულუბრყვილობაა. ახალი რესურსების მოზიდვა მხოლოდ მაშინ გახდება საჭირო, როცა უკრაინაში არსებული ვითარების გამო რეგიონული ვითარება შეიცვლება. დღეს კი ხელისუფლება ისედაც ებრძვის მოწინააღმდეგის ზემოხსენებულ გაერთიანებულ ძალებს, ეს არის ოპოზიცია, ამერიკის ელჩი, პრეზიდენტი - გადაბირებული ემიგრანტი და, რაც მთავარია - პრეზიდენტი ზელენსკი.

   უკრაინის ომის თითოეულ დღეს პროპაგანდას წარმოჩენს, როგორც „უკრაინული არმიის უძლეველობის“, „უკრაინელების ხეროიზმის მაგალითს, რომლის ირგვლივ გაერთიანდა მთელი ცივილიზებული სამყარო“, ანუ კოლექტიური დასავლეთი. მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოში უკრაინიდან ჩამოსული მოქალაქეები თანდათან იწყებენ მოსახლეობის უკმაყოფილებას, რადგან საქართველოს ხელისუფლება, ოპოზიციის ზეწოლის ქვეშ, მათთვის შეუდარებლად მეტს აკეთებს, ვიდრე საკუთარი ლტოლვილებისთვის. მაგალითად, უკრაინელი ლტოლვილები უსასყიდლოდ ცხოვრობენ და იკვებებიან შესანიშნავ კერძო სასტუმროებში, რაშიც ქართველი ხალხი იხდის - სახელმწიფო ხაზინა, ხოლო ქართველი ლტოლვილები აფხაზეთიდან და ცხინვალის რეგიონიდან ჯურღმულებში ნახევრად მშივრები ცხოვრობდნენ და მხოლოდ ამჟამინდელმა ხელისუფლებამ დაიწყო მასობრივი მშენებლობა მათი საცხოვრებლით დასაკმაყოფილებლად. ამ მხრივ აღსანიშნავია არაქართველების - საქართველოს მოქალაქეების, ეთნიკური სომხების და აზერბაიჯანელების რეაქცია - აქაოდა, 30 წლის განმავლობაში ყარაბაღში ერთმანეთს ვხოცავდით, მაგრამ რაღაც არ გვახსოვს, რომ თბილისში ამის გამო ცრემლი მაინც ჩამოეგდოთ, ან პლუშის დათუნია ეჩუქებინათ იმ სომეხი ან აზერბაიჯანელი ბავშვისთვის, ვინც თავშესაფარი დაკარგა!

   მაგრამ როგორც არ უნდა დასრულდეს უკრაინული კამპანია, საქართველოში ნაციზმის გამარჯვების დაშვება ან რუსეთთან კონფლიქტში ჩართვა სახელმწიფოს საბოლოო დაღუპვას უტოლდება. საბოლოოდ, ნაციზმი, რა თქმა უნდა, დამარცხდება და სიკეთე გაიმარჯვებს ბოროტებაზე, მაგრამ იმ დროისთვის საქართველო იქცევა ეთნოგრაფიულ მუზეუმად და არა სახელმწიფოდ, ქართველები კი ეგზოტიკურ მიმტანებად. ვაღიარებთ, რომ რუსეთს უჭირს ევროპაში ყველაზე დიდი ტერიტორიის მქონე სახელმწიფოზე კონტროლის დამყარება, მით უმეტეს, რომ დღეს ნაციზმის წინააღმდეგ იბრძვის არა საბჭოთა, არამედ რუსული არმია, რომელიც მხოლოდ საკონტრაქტო მებრძოლებისგან შედგება და ისიც - შეზღუდული კონტიგენტით. იმიტომ, რომ რუსეთს არ შეუძლია მთელი საზღვრის დასუსტება პერიმეტრის გასწვრივ. თანაც, რუსეთის მოწინააღმდეგე, ამჯერად, არიან არა ქართველები, რომელთა მშვიდობისკენ იძულებისთვის ერთი დღეც საკმარისი გამოდგა, და არც მოჯაჰედები - შესანიშნავი პროფესიონალები და მებრძოლები, დაე, გუშინდელი მწყემსები, როგორც ISIS-ი სირიაში. ბოლო დრომდე რუსები და უკრაინელები იყვნენ ერთი სახელმწიფო, ერთი ჯარი ერთიანი წესდებით, სწავლობდნენ ერთსა და იმავე აკადემიებში, უკრაინა იყო სსრკ სამხედრო-ინდუსტრიული კომპლექსის სტრატეგიული ნაწილი - კოსმოსი, ავიაცია, რაკეტები, ატომი - იქ დარჩა მთელი სამეცნიერო ბაზა, სპეციალისტები და საწარმოო ობიექტები. ხოლო მას შემდეგ, რაც რუსეთთან გზები გაიყო, უკრაინამ დამატებით მიიღო ინსტრუქციები, ინსტრუქტორები და ნატოს იარაღი. უკრაინის არმიის ავანგარდი შედგება ნაციონალისტური ფორმირებებისაგან, რომლებსაც ადრე კიევში „ცხვირს უბზუებდნენ“ და უფრთხოდნენ, რადგან ნებისმიერი ხელისუფლების დამხობის უნარი შესწევდათ, ახლა კი იძულებულნი არიან მათ დასახმარებლად მიმართონ.

   მაგრამ უკრაინის შეიარაღებული ძალებიც და ნაცბანდიტებიც - ელემენტარული სადისტები, მხოლოდ იმ პროექტის შემსრულებლები არიან, რომელთა ხელმძღვანელებიც არიან ანგლოსაქსები, უფრო სწორედ, დიდი ბრიტანეთი. ისევე როგორც გასულ საუკუნეში, ისინი მაქსიმალურად ეხმარებიან უკრაინელებს, რათა მათ და რუსებმა „შეძლებისდაგვარად გაანადგურონ ერთმანეთი“, და, მაშასადამე - დასუსტდნენ. მხოლოდ მერე, დიდი დაგვიანებით, ისინი „მეორე ფრონტს“კი არ გახსნიან, არამედ ივაჭრებენ გამარჯვებულ მხარესთან, რადგან უცხოელიც რაღაც დამფრთხალი გახდა... დიდი ბრიტანეთის გამოკლებით, რომელიც, როგორც ყოველთვის, მთელი ისტორიის განმავლობაში, ატარებს მთავარ ანგლოსაქსონურ იდეას უმაღლესი კასტის შეუზღუდავი ძალაუფლების შესახებ, სლავებსა და ყველა დანარჩენს თავისგან აღმოსავლეთით არსებებად თვლის. ევროპა დღეს უკვე თავს იტეხს – სახის დაკარგვის გარეშე როგორ გამოვიდეს აშშ-ის მიერ თავსმოხვეული სანქციებიდან, სანამ ნებიერა ევროპელები მთლად არ გაიყინებიან! მიუხედავად იმისა, რომ გაზის, ნავთობის, ქვანახშირისა და შენადნობების გარდა, ნაკლებ სავარაუდოა, რომ ბევრი რუსული რამ ჩანაცვლდეს... ახლა რუსეთისთვის მთავარია, არ დაჰყვეს ცდუნებას, არ აირჩიოს უმცირესი წინააღმდეგობის გზა, რაც მომავალში გაანდგურებს მის საერთაშორისო იმიჯს და ყველა მსხვერპლს ფუჭად აქცევს.

   უკვე გამოყენებული ორი ნაირსახეობის გარდა, რუსეთი არ აპირებს უკრაინაში ახალი იარაღის გამოყენებას ცნობილი მიზეზების გამო, ამიტომ დიდად გასაკვირი არ არის, რომ რუსეთის არმიას არ აქვს სახმელეთო ოპერაციების საკმარისი გამოცდილება - აშშ-სა და დიდი ბრიტანეთისგან განსხვავებით, რომლებიც მთელი ისტორიის მანძილზე აწარმოებდნენ კოლონიურ დამპყრობლურ ომებს უცხო ტერიტორიაზე. მთელი ძალ-ღონის მოეკრებით, რუსეთს შეუძლია შემოიფარგლოს მხოლოდ დონბასის, მის მიერ აღიარებული დონეცკისა და ლუგანსკის სახალხო რესპუბლიკების განთავისუფლებით (გაიმეოროს „ქართული ვერსია-2008“, ანუ დემილიტარიზაცია დენაციფიკაციის გარეშე) და უკრაინის ფიქტიური, არაფრისმომცემი „ნეიტრალური სტატუსით“, რომელიც ნატოში ისედაც არ მიიღეს. ეს ნიშნავს უზარმაზარ მტრულ სახელმწიფოს რუსეთის გვერდით, თუნდაც "ბუფერული" დონეცკისა და ლუგანსკის სახალხო რესპუბლიკებით გამოყოფილს, რომელიც მუდმივად იქნება რევანშის მომზადების რეჟიმში, სადაც პლუშის დათუნიას ნაცვლად ბავშვებს ავტომატს აჩუქებენ; ეს ნიშნავს საომარი მოქმედებების პერმანენტულ განახლებას უკრაინის საზღვარზე დონბასთან, როგორც ეს 30 წელი გაგრძელდა ყარაბაღში; ეს ნიშნავს სუვოროვისა და კუტუზოვის არმიის დამარცხებას, რომლებმაც ვერ დაამარცხეს ბანდიტები, მოძალადეები და ნაცისტები. ზოგიერთი ანტირუსული სანქცია, რა თქმა უნდა, მოიხსნება - ის, რაც დასავლეთისთვის უსიამოვნოა, მაგრამ დასავლეთს მუდამ ეყოლება რუსეთი განკვეთილის რეჟიმში. არადა დღეს, რუსეთს, რომელმაც გაუძლო ახალ „ლენინგრადის ბლოკადას“ და მტერს გაზის რუბლით დაარტყა, აქვს ისტორიული შანსი, მიიღოს ყველაფერი!

   მაგრამ რუსეთი რომც დაკმაყოფილდეს დონბასით და არა უკრაინის დენაციფიკაციით, საქართველოს საკითხი მაინც დღის წესრიგში დადგება. ან საქართველოს არაბლოკური სტატუსი გახდება რუსეთისთვის "დანამატი" "კეთილშობილი" დასავლეთისგან - ჯილდოდ ომის დამთავრებისა და მთელ უკრაინაზე უარის თქმისთვის; ანდა რუსეთი, გადაჭრის რა თავის ამოცანებს უკრაინაში, საქართველოსგანაც იმავეს მოითხოვს - დემილიტარიზაციას, არაბლოკურ სტატუსს, უარის თქმას ნატოსთან თანამშრომლობასა და საკუთარ ტერიტორიაზე ბაზების, ჰაერსაწინააღმდეგო თავდაცვის სისტემების განთავსებაზე და წვრთნებზე. თბილისის მხრიდან შეფერხების შემთხვევაში, რუსეთი შეასრულებს 2008 წლის აგვისტოში რუსი ჯარისკაცების მიერ სენაკის ბაზის ღობეზე დატოვებულ პირობას: „ამხანაგო ქართველებო! ისწავლეთ სამხედრო საქმე წესივრად. ჩამოვალთ და შეგამოწმებთ“ («Товарищи грузины! Учитесь военному делу настоящим образом. Приедем - проверим»).

.საქინფორმის მთავარი რედაქტორი
არნო ხიდირბეგიშვილი

2022 წლის 4 აპრილი
საქართველო, თბილისი