1867 წელს ფიოდორ ტიუტჩევმა დაწერა ლექსი „ფუჭი გარჯა“ („Напрасный труд“). გამოჩენილმა რუსმა პოეტმა, ფილოსოფოსმა და ჰუმანისტმა სულ რაღაც რვა სტრიქონში ამხილა ახალი რუსი ლიბერალების მონური ბუნება, რომლებიც ბრმად ბაძავენ ევროპას, იმ იმედით, რომ მოიპოვებენ აღიარებას თანამედროვეებისგან, როგორც განათლებული ევროპელები:

«Напрасный труд - нет, их не вразумишь,

Чем либеральней, тем они пошлее,

Цивилизация для них - фетиш,

Но недоступна им её идея.

Как перед ней ни гнитесь, господа,

Вам не снискать признанья от Европы:

В ее глазах вы будете всегда

Не слуги просвещенья, а холопы.»

   აღსანიშნავია, რომ თავად ტიუტჩევი, დახვეწილი ლირიკოსი და ამავე დროს პოლიტიკური პუბლისტიკის მეტრი, შორს იყო პურიტანული და რეაქციული შეხედულებებისგან. დიპლომატმა, რომელიც მთელი ცხოვრება რუსეთის იმპერიის საგარეო საქმეთა სამინისტროში მსახურობდა, დიდი ხანი გაატარა ევროპაში, რომელსაც იცნობდა და უყვარდა. ტიუტჩევმა "გულისთვის ტკბილი მხარე"უწოდა გერმანიას, სადაც 20 ბედნიერი წელი გაატარა, ხოლო ყველა წერილსა და პუბლიკაციას მხოლოდ ფრანგულ ენაზე წერდა. მიუხედავად ამისა, ტიუტჩევმა პირველმა გააფრთხილა რუსი საზოგადოება რუსოფობიის საფრთხის შესახებ, რომელიც მომდინარეობდა იმხანად ჩანასახში მყოფ ფარისეველთა კატეგორიიდან, მოჩვენებითი ლიბერალიზმით ჭეშმარიტ ევროპელებზე მეტად რომ მოჰქონდათ თავი (არსობრივად, საკუთარ თავს ევროპას გავლენის აგენტებად სთავაზობდნენ).

   ვინ წარმოიდგენდა, რომ ტიუტჩევიდან 155 წლის შემდეგ, რუსეთის პრეზიდენტი მათ უწოდებდა "ნაციონალ-მოღალატეებსა" და "მეხუთე კოლონას", რომლის დახმარებითაც "კოლექტიური დასავლეთი ცდილობს მიაღწიოს თავის ერთადერთ მიზანს - რუსეთის განადგურებას", სამოქალაქო დაპირისპირების პროვოცირებითა და რუს საზოგადოებაში განხეთქილების ჩამოგდებით?!

მიაქციეთ ყურადღება - პუტინი პრაქტიკულად იმეორებს ტიუტჩევს, რომელმაც ამხილა "ლიბერალი ყმების" მოღალატეობრივი არსი, მაგრამ ამას აკეთებს არა ლექსით, არამედ პროზით: "მე სულაც არ განვსჯი მათ, ვისაც აქვს ვილა მაიამიში ან საფრანგეთის რივიერაზე. ვისაც არ შეუძლია ფუა-გრას, ხამანწკების ან ე.წ. გენდერული თავისუფლებების გარეშე. პრობლემა აბსოლუტურად არა ამაშია, არამედ იმაში, რომ ბევრი მათგანი თავისი არსით მენტალურად იმყოფება სწორედ იქ და არა აქ, არც ჩვენს ხალხთან, არა რუსეთთან! ეს, მათი აზრით, უმაღლესი კასტის, უმაღლესი რასისადმი მიკუთვნების ნიშანია! ასეთი ადამიანები მზად არიან გაყიდონ საკუთარი დედა, ოღონდაც ამ უმაღლესი კასტის მისაღებში ჯდომის ნება დართონ! უნდათ დაემსგავსონ, ყველანაირად მიბაძონ მას. მაგრამ ავიწყდებათ, ანდა საერთოდ არ ესმით, რომ ამ ეგრეთ წოდებულ უმაღლეს კასტას თუ კიდევაც სჭირდება ისინი, მხოლოდ როგორც სახარჯო მასალა, რათა გამოიყენოს ჩვენი ხალხისთვის მაქსიმალური ზიანის მისაყენებლად“, - განაცხადა რფ-ის პრეზიდენტმა ვლადიმერ პუტინმა ამა წლის 16 მარტის თათბირზე.

დიახ, ეს ყველაფერი მათზეა - "უმაღლესი კასტა, მენტალურად იქ მყოფი", "უმაღლეს კასტასთან მისაღებში მჯდომი", "იყოს მისნაირი, ყოველმხრივ მიბაძოს მას" (პუტინი), "რაც უფრო ლიბერალურია, მით უფრო უხამსი“, „ყმები ევროპის თვალში“ (ტიუტჩევი), „სუფრაზე დაშვებული“, „სუფრაზე დაშვების მსურველი“ (ფაზილ ისკანდერი). მხოლოდ დღეს, ფაშიზმზე დიდი გამარჯვებიდან 77 წლის შემდეგ, ლიბერალ-ნაციონალ-მოღალატეებმა შეცვალეს ტაქტიკა, დაარტყეს რუსეთს არა შუბლში, როგორც 1941 წელს, არამედ იარაღად უკრაინელი ნეოფაშისტების - პოლიცაების, ბანდერელების და გასული საუკუნის უკრაინული ნაციონალიზმის იდეოლოგების მიმდევრების მეშვეობით.

მორალი: ლიბერალიზმი და ნაციზმი ორი საპირისპირო პოლუსია მხოლოდ ფორმალურად, საჭიროების შემთხვევაში ისინი შესანიშნავად ავსებენ ერთმანეთს.

ნაციზმი, როგორც ლიბერალიზმის გრიმასა და იარაღი, განსაკუთრებით თვალშისაცემია ჭაღარა პატრიარქულ საქართველოში. ქართველი ლიბერალ-ნაციონალების ევროპისკენ სწრაფვამ განაპირობა ნაციზმის დაბადება უძველესი ქრისტიანული კულტურის მქონე ქვეყანაში, რომელიც ორი საუკუნის განმავლობაში რუსეთის მფარველობის ქვეშ იმყოფებოდა და ნაციზმზე გამარჯვებისთვის ასობით ათასი ვაჟიშვილისა და ქალიშვილის სიცოცხლე მსხვერპლად გაიღო. სსრკ-ს ლიკვიდაციით ისარგებლა არაფრით გამორჩეულმა არაკეთილსაიმედო ოჯახებში გაზრდილებისგან შემდგარმა ეთნიკური ქართველების ჯგუფმა (საზოგადოებისთვის ნაკლებად ცნობილმა, ნაკლოვანი განათლებისა და პოსტსაბჭოთა პერიოდში ნაციონალისტური პოლიტიკური კონიუნქტურის გამო რუსოფობიურმა), რომელმაც საერთო კონტექსტიდან ამოგლიჯა პოსტმოდერნული ლიბერალიზმის მხოლოდ მათთვის გასაგები/ახლობელი სექსუალური და რელიგიური უმცირესობების დაცვის იდეები, რისთვისაც ისინი „ლიბერასტებად“ მონათლეს. ადამიანის უფლებებისა და თავისუფლებების დაცვის ნაცვლად, მათ ნაბიჯ-ნაბიჯ აიყვანეს ლგბტ-თემისა და რელიგიური სექტების წევრების „დისკრიმინაციისგან“ დაცვა სახელმწიფო პოლიტიკის დონეზე, რითაც მიაღწიეს საქართველოს პარლამენტის მიერ „ანტიდისკრიმინაციული კანონის“ მიღებას (ექსკლუზიურად რომ იცავს უმცირესობების უფლებებს, უმრავლესობის უფლებების დარღვევით); ისინი დასცინიან ეროვნულ ტრადიციებსა და ღირებულებებს, საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიას და მის პატრიარქს, რისთვისაც უზარმაზარ დასავლურ გრანტებს იღებენ.

რაკიღა სერიოზულად დაიჯერეს საქართველოს პარლამენტის სომხური ფესვების მქონე თავმჯდომარის, ზურაბ ჟვანიას სიტყვები - „მე ვარ ქართველი, მაშასადამე, მე ვარ ევროპელი!“, რომელიც მან 1999 წელს, ევროსაბჭოს საპარლამენტო ასამბლეაში საქართველოს ევროსაბჭოში შესვლის დროს წარმოთქვა, ევროპის ქართველმა ნაციონალ-ლიბერალებმა „ევროპული ფასეულობები“ უხამს ფეტიშად აქციეს, რომელიც, მიუხედავად ამისა, საქართველოსთვის ევროპაში შესასვლელ საშვად ვერ იქცა (იხ. ზემოთ ლექსი „ფუჭად გარჯა“). მათთვის გაკვეთილად ვერ იქცა ის ისტორიული ფაქტიც, რომ ტიუტჩევის ქართველი კოლეგა - პოეტი, პუბლიცისტი, ფილოსოფოსი, ჰუმანისტი და დიპლომატი სულხან-საბა ორბელიანი 1713 წლიდან ევროპაში 10 წლის განმავლობაში იმყოფებოდა და კათოლიკობაც მიიღო, რათა ლუდოვიკო XIV-თან აუდიენცია დაემსახურებინა. თუმცა საფრანგეთის მეფემ გაუქარწყლა ილუზიები საქართველოს ევროპული პერსპექტივის შესახებ და უარი სტკიცა სპარსეთის წინააღმდეგ ბრძოლაში დახმარებაზეც კი. ევროპით გულის სიღრმემდე განხიბლული სულხან-საბა 1724 წელს ვახტანგ VI-თან ერთად ემიგრაციაში წავიდა რუსეთში და დასახლდა მოსკოვში, სადაც გარდაიცვალა და დაკრძალეს სოფელ ვსეხსვიატსკოეში.

   უნდა ვაღიაროთ, რომ მოსკოვში უკიდურესად დადებითად მიღებულმა ზურაბ ჟვანიამ არ წაახალისა რუსოფობია, რაც გახდა მისი „იდუმალი“ სიკვდილის მიზეზი 2005 წელს, პრემიერ-მინისტრად დანიშვნიდან ერთი წლის შემდეგ („ნახშირორჟანგით გაგუდვისგან“ ბინაში, სადაც გაზი საერთოდ არ იყო). მაგრამ ჟვანიამ საქართველოში მოიწვია სოროსი, NDI, IRI და სხვა დასავლური ინსტიტუტები, რადგანაც ხელმძღვანელობდა პრინციპებით: 1 - „თუ ტრენდს ვერ დაამარცხებ, სათავეში ჩაუდექი"; 2 - "შური არ იძიო, დაჯექი და დაელოდე, სანამ შენი მტრის ცხედარს შენს წინ ჩაგიტარებენ". როგორც აღმოჩნდა, მეორე პრინციპი - გულხელდაკრეფილი ჯდომა - ყოველთვის გამართლებული როდია, რადგან ჟვანიას ცხედარი სააკაშვილს ჩაუტარეს წინ, და არა პირიქით.

და კიდევ, სახელმწიფო მინისტრის ჟვანიას ხელმძღვანელობით შეიქმნა ტელეკომპანია „რუსთავი 2“, რომელიც, როგორც შემდგომმა მოვლენებმა აჩვენა, უტოლდებოდა გერმანიაში პროპაგანდისა და განათლების სამინისტროს შექმნას მინისტრ იოზეფ გებელსის ხელმძღვანელობით. შემთხვევითი როდია, რომ „რუსთავი 2“-ის სოროსის სკოლაგავლილი ტელეჟურნალისტებით დაკომპლექტებულია საქართველოში დღეს მოქმედი ყველა მსხვილი ტელეკომპანია. მათ შემცვლელ ახალგაზრდა ჟურნალისტებს ისინი გადასცემენ „კმარას“ ბანაკებსა და „ღია საზოგადოების“ ტრენინგებზე შეძენილ უნარებს. „რუსთავი 2“-ის კურსდამთავრებულები უწინდებურად სათავეში უდგანან საზოგადოებასთან ურთიერთობის სამთავრობო სამსახურებსა და პრესცენტრებს. „მთავარია ფაბლიქ რილეიშენზ“, - დაუღალავად ასწავლიდა ჟვანიას თავის შეგირდებს - ახალგაზრდა „რეფორმატორებს“, რომელთა შორისაც ყველაზე ნიჭიერი ყველაფრის მკადრებელი სააკაშვილი აღმოჩნდა...

   „რუსთავი 2“-ის გენდირექტორი, დამფუძნებელი და მფლობელი ეროსი კიწმარიშვილი შემდგომში რუსეთის მეგობარი გახდა და მოსკოვში საქართველოს ელჩის რანგში გაემგზავრა (ასრულებდა მოვალეობებს 2008 წელს რუსეთთან დიპლომატიური ურთიერთობების გაწყვეტამდე), მაგრამ მოკლული იქნა 2014 წელს საკუთარ ავტომანქანაში საკუთარი სახლის ავტოფარეხში კამერების მიერ დაფიქსირებული „უცნობი კილერის“ მიერ - როგორც კი სასამართლოში საჩივარი შეიტანა პრეზიდენტ სააკაშვილის მმართველობისას მისთვის უკანონოდ ჩამორთმეული ტელეკომპანია „რუსთავი 2“-ის დაბრუნების მოთხოვნით...

   მიუხედავად იმ ფაქტისა, რომ 2 მილიონი წლის წინ მცხოვრები მამაკაცისა და ქალის ჩონჩხები მხოლოდ საქართველოში იპოვეს, არტეფაქტებს სასწრაფოდ "Homo georgicus" ("ადამიანი ქართველი") დაარქვეს და ქართული სახელები "ზეზვა" და "მზია" უწოდეს, საქართველო, როგორც „პირველი ევროპელების სამშობლო“, ევროპამ არ აღიარა და „ევროპულ ოჯახში“ არ მიიღო. საქართველო ევროპისთვის დარჩა მხოლოდ ფორმალურ პარტნიორად აღმოსავლეთიდან, აღმოსავლეთის ქვეყანად - „აღმოსავლეთ პარტნიორობის“ პროექტის წევრად.

   ევროკავშირის გარდა, საქართველოს ასევე უარი ეთქვა ევროატლანტიკურ სამხედრო ალიანსში - ნატოში შესვლაზე, MAP-ის (წევრობის სამოქმედო გეგმის) მინიჭებაზეც კი. საქართველოს მოსახლეობისთვის, უკრაინის ომის ფონზე, რომელსაც ასევე უარი უთხრეს ნატოსა და ევროკავშირის წევრობაზე, ამ ფაქტების დამალვა შეუძლებელი გახდა - ნატოსა და ევროკავშირის ლიდერებმა უარი განუცხადეს უკრაინასა და საქართველოს კონკრეტული გამონათქვამებით, რომლებიც ინტერპრეტაციას არ საჭიროებს! ეს კი ნიშნავს საქართველოში ფეიქების - „ლიბერალური ევროპული და ევროატლანტიკური ღირებულებების“ ეპოქის დასასრულს; ნიშნავს საქართველოს კონსტიტუციის კიდევ ერთხელ გადაწერას, მისგან მუხლის „საქართველოს საგარეო პოლიტიკის უალტერნატივო ევროატლანტიკური კურსის შესახებ“ მუხლის ამოღებას, რადგან ამჟამინდელ რედაქციაში ეს არ შეესაბამება სინამდვილეს; ნიშნავს დასავლური დაფინანსების შეწყვეტას ქართველი ნაციონალ-ლიბერალებისთვის, რომლებმაც რაკიღა „ევროპის აღიარება“ არ მიიღეს, უწინდებურად მის „ყმებად“ დარჩნენ.

   და აი ბოლო სასოწარკვეთილი მცდელობისას, შეინარჩუნოს/არ დაკარგოს გავლენა რუსოფობიით გონებადაბინდულ ელექტორატზე, რომელსაც ჩაუნერგეს - „სჯობია იყო პედერასტი, ვიდრე პრორუსული!“, და იყოს მოთხოვნადი კოლექტიური დასავლეთისთვის, რომელმაც ხელგაშლით დააფინანსა დღეს სულის მღაფავი რუსოფობიური პროპაგანდა, სააკაშვილის საბაზო პარტია „ნაციონალური მოძრაობასა“ და მის პარტიულ სატელიტებში კონცენტრირებულმა ქართველმა ნაციონალ-ლიბერალებმა საბოლოოდ ჩამოიხსნეს ლიბერალიზმის ნიღაბი და აჩვენეს თავისი ჭეშმარიტი ნაცისტური სახე! სიყვარულის უდიდესი პოეტის - რუსთაველისა და თამარ მეფის მიწაზე, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის პირველ და მთავარ წილხვედრში - საქართველოში, სადაც განისვენებს საქართველოს განმანათლებელი წმინდა ნინო, დაბადებულები, გენერალისიმუსი სტალინის თანამემამულეები დღეს უკრაინელი ნაცისტების მხარდამხარ იბრძვიან, რათა დაიცვან ნაცისტური რეჟიმი უკრაინაში, ხოლო შემდეგ აღადგინონ სააკაშვილის ნაცისტური რეჟიმი საქართველოში! ამგვარად, საქართველოს მაგალითზე გაირკვა, რომ 21-ე საუკუნეში ნეონაციზმს შეუძლია სახე დამალოს ლიბერალიზმის - ჰომოფობიისა და ქსენოფობიის, ოჯახში ძალადობისა და ტრეფიკინგის წინააღმდეგ, გენდერული თანასწორობისა და აღმსარებლობის თავისუფლებისთვის მებრძოლთა ნიღბის ქვეშ! „სააკაშვილის უკანონო შემოღწევა საქართველოში, ზელენსკისთან შეთანხმებით და ლორთქიფანიძის ორგანიზებით (ამჟამად უკრაინის კონტრდაზვერვის უფროსის მოადგილედ დანიშნულის), იყო პირველი ნაბიჯი ერთობლივი გეგმის, რომელიც გულისხმობს ომს უკრაინასა და საქართველოში და საქართველოს კანონიერი ხელისუფლების დამხობას”, - გამიფრთხილებია არაერთხელ, მაგრამ ყურად არავინ იღო…

„არ მიგვიღეს ნატოში, არ მიგვიღეს ევროკავშირში და ჯანდაბამდეც გზა ჰქონიათ ამ უცხოელ ლაჩრებს, რომლებსაც რუსეთის შეეშინდათ! უკრაინაც ევროპაა, თუნდაც ერზაც ევროპა იყოს! მაშ, დავუძმობილდეთ უკრაინელებს მაინც, რომლებიც ასევე არ მიიღეს და კიდევ იმიტომ, რომ ჩემი მტრის მტერი ჩემი მეგობარია!“, - ასე მსჯელობენ დღეს ქართველი პროვინციელი ფაშისტები - გუშინდელი ლიბერალები, ან მემკვიდრეობითი გონებრივი არასრულფასოვნების გამო, ანდა ნარკოტიკების ბოროტად მოხმარებისა და ჰომოსექსუალური გართობის გამო, არ ესმით, რომ ორივე შემთხვევაში წააგებენ:

- როცა რუსეთი გაიმარჯვებს და მანამდე თუ გადარჩებიან, მათ დააკავეებენ და გაასამართლებენ უკრაინაში. საქართველოშიც მყისვე დააკავეებენ საქართველოს საზღვრის გადმოკვეთის მცდელობისას, როგორც საქართველოს მოქალაქეობის არმქონეებს საქართველოს „მოქალაქეობის შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის, კერძოდ – 21-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის საფუძველზე – „საქართველოს მოქალაქე კარგავს საქართველოს მოქალაქეობას, თუ კომპეტენტური ორგანოს ნებართვის გარეშე მსახურობს სხვა სახელმწიფოს შეიარაღებულ ძალებში, პოლიციაში, უსაფრთხოების სამსახურში“;

- ხოლო თუ უკრაინა სასწაულებრივად გაიმარჯვებს, როგორც ამ ახირებულებს სჯერათ, მათ იქიდან გაისვრიან ისევე, როგორც ერთხელ პრეზიდენტმა პოროშენკომ და შინაგან საქმეთა მინისტრმა ავაკოვმა უკვე გაისროლეს სააკაშვილი და მთელი მისი «ქართული გუნდი“ დაშლილ „ქართულ ლეგიონთან“ ერთად! რუსოფობიით სასიკვდილოდ მოწამლულ ქართველ „ლიბერასტებს“ არაფრით არ სურთ დაიჯერონ, რომ სამშობლოს მოღალატეს არასოდეს სცემენ პატივს არც აშშ-ში და არც ევროპაში და „სამუდამოდ დარჩებიან ყმებად მათ თვალში“ ​​(ტიუტჩევის მიხედვით). როგორც პუტინმა აღნიშნა, „თუ ისინი კიდევაც საჭირონი არიან, მხოლოდ როგორც სახარჯო მასალა, რათა გამოიყენონ ჩვენი ხალხისთვის მაქსიმალური ზიანის მიყენების მიზნით“.

   "ფუჭი გარჯა" - არა, ქართველ ნაციონალ-მოღალატეებს „გონს ვერ მოიყვან“ - საქართველოში "მეხუთე კოლონას" სიამაყე და პატრიოტიზმი პირწმინდად დაუკარგავს! ისინი ემსახურებიან კიევის რეჟიმს, რომელიც შეურაცხყოფს საქართველოს ხელისუფლებას, უწოდებს მათ „ამორალურს, სიტყვის გამტეხს“; რომელმაც გაიწვია უკრაინის ელჩი საქართველოდან, რომელიც კიევში კი არ ბრუნდება, არამედ რუსთაველის გამზირზე ოპოზიციის აქციებში მონაწილეობს; რომელიც სააკაშვილს და სხვა ქართველ დამნაშავეებს უმაღლეს სახელმწიფო თანამდებობებზე ნიშნავს, ნაცვლად იმისა, რომ საქართველოს გენპროკურატურის მოთხოვნით თბილისში მათი ექსტრადირება მოახდინოს! და ეს იმის მიუხედავად, რომ საქართველოს მოქალაქეები, რომლებსაც თავადაც უკიდურესად უჭირთ, უკრაინაში ასობით ტონა მედიკამენტს, საკვებსა და ტანსაცმელს აგზავნიან და ასევე მილიონობით ლარის დახმარებას უწევენ უკრაინელებს. რა თქმა უნდა, ამ დახმარებას იღებს და ანაწილებს კიევის ხელისუფლება და ის სულაც არ აღწევს მშვიდობიან მოქალაქეებამდე...

   ოსმალეთისა და სხვა აღმოსავლეთის იმპერიებში მამლუქების უმრავლესობა ტრადიციულად ქართველები იყვნენ - მაშინ, როცა მათი სამშობლო - საქართველო - ამ იმპერიების უღლის ქვეშ გმინავდა, და ახლაც უკრაინაში უცხოელ დაქირავებულ მებრძოლთა აბსოლუტური უმრავლესობა ქართველია, თუმცა მათი სამშობლო, როგორც თავად აღიარებენ, „რუსეთის მიერაა ოკუპირებული“. რადგან მათთვის მთავარია არა საქართველო, არამედ 1500-2000 დოლარი, რომელსაც უკრაინაში უხდიან დაქირავებულებს დღეში, რითაც ოჯახებს ინახავენ და რაც ბევრად მეტია, ვიდრე ავღანეთში, სადაც, კაცმა არ იცის, რისთვის დაიღუპა 32 ქართველი სამხედრო მოსამსახურე. ეს რაც შეეხება ეხება ქართველ დაქირავებულებს - ქართული არმიის ყოფილ სამხედროებს, ხოლო პოლიტიკური "პეტუხები", როგორებიც არიან ოქრუაშვილი, ბარამიძე, ხაბაზი, ელისაშვილი, ქაცარავა, ადეიშვილი, მერაბიშვილი, საყვარელიძე და სხვები, უკრაინაში პოლიტიკურ ქულებს გამოიმუშავებენ და ჩუმ-ჩუმად იპარავენ "ჯაველინებს", რათა საქართველოში ჩამოიტანონ და მოქმედი ხელისუფლება დაამხონ! მათი ამოცანაა საქართველოში რუსეთის წინააღმდეგ „მეორე ფრონტის“ გახსნა, რუსეთის პროვოცირება საქართველოს წინააღმდეგ სამხედრო მოქმედებებზე. მათ მოახერხეს სააკაშვილის საქართველოში შემოყვანა, შეძლეს რუსეთის პროვოცირება უკრაინაში ომზე - მოახერხებენ თუ არა შემდეგ ეტაპს, ანუ საქართველოს ომში ჩართვასა და მისი ხელისუფლების დამხობას? მომავალი გვიჩვენებს, ფაქტია, რომ რუსი ტურისტების, ან სლავური გარეგნობის ადამიანების, ანდა საზოგადოებრივ ადგილებში წინდაუხედავად რუსულად მოლაპარაკეთა შეურაცხყოფა უკვე დაწყებულია...

საქინფორმის მთავარი რედაქტორი
არნო ხიდირბეგიშვილი

2022 წლის 21 მარტი
საქართველო, თბილისი