რედაქტორისგან
არნო ხიდირბეგიშვილი: მსოფლიოში არ არსებობს ერი ქართველების გარდა, რომელიც შეგნებულად მიაყენებდა იმდენ ზიანს საკუთარ სამშობლოს!

     საპარლამენტო არჩევნებიდან ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებამდე მთელი პერიოდის განმავლობაში, საქართველოსადმი ოპოზიციურად განწყობილი მოღალატეები გასაოცარი სიჯიუტით უთხრიდნენ ძირს ქართული სახელმწიფოს საფუძვლებს ნებისმიერ მტერზე უფრო მძლავრად - მხოლოდ იმიტომ, რომ ძალაუფლების დაბრუნება სურთ! ახალარჩეული პარლამენტისა და მიშელის შეთანხმების ბოიკოტი, პეტიცია დასავლეთისადმი - გამოუცხადოს სანქციები საქართველოს, და სახელმწიფო გადატრიალების ორი მცდელობა - "გავრილოვის ღამე" და "Tbilisi Pride", სუს–ის საიდუმლო დოკუმენტების მოპარვა - გასაჯაროება ეკლესიისა და ხელისუფლების, ხელისუფლებისა და დასავლეთის დაპირისპირების მიზნით: რა სასწაულია, რომ სახელმწიფო ჯერ კიდევ არ დანგრეულა ასეთი პროვოკაციების შემდეგ! ახალ ქართველ მენშევიკებსა და მათ გურუს უკრაინაში ეჩვენებათ, რომ დღეს ისინი გამარჯვებასთან ისე ახლოს არიან, როგორც არასოდეს, თუმცა სინამდვილეში მოღალატეებს ელოდება მიშას "ტიტანიკი", რომელიც ემიგრაციაში მიცურავს...

   გასულ კვირას, 12 სექტემბერს, კინწურაშვილის მიერ არჩევნებამდე დაბლოკილ ჩემს პროფილში, გამოვაქვეყნე ქვემომოყვანილი პოსტი, რომელიც მეორე დღესვე აქტუალური გახდა:

   ჩემსა და ადგილობრივ სუბიექტთა უმეტესობას - ქართველ პოლიტიკოსებს, პროქტო-პოლიტოლოგებსა და ფსევდო-ჟურნალისტებს - შორის გადაულახავი უფსკრულია. ჩვენ პარალელურ სამყაროებში ვცხოვრობთ, ჩემთვის ისინი ბოროტი უცხოპლანეტელები არიან, მათთვის მე ვარ დინოზავრი და იდეალისტი. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ისინი არიან ცუდად აღზრდილი, გაუნათლებელი, მორალურად ბინძური და, დაბალკვალიფიკაციური შრომის ნაცვლად, სასურველია – საზოგადოებისგან იზოლიაციაში, შეცდომით ეწევიან სახელმწიფო, საზოგადოებრივ და სხვა საქმიანობას, რაც ჭკუასა და ინტელექტს მოითხოვს. არამედ იმიტომ, ისინი ეწევიან განურჩევლად ყველაფრის – აშკარა სისულელისა და მავნებლური სიცრუის - ტირაჟირებას, რაშიც მათ ფულს უხდიან. "ლიბერალური" და ლგბტღირებულებების პრიმიტიული პროპაგანდა, რუსოფობია, უხამსობა და აშკარა ნეოფაშისტური პროვინციალიზმი, რომელიც დღეს ქართულ ოპოზიციასა და მის მომსახურე ოთხი ტელეარხის ეთერში ("მთავარი არხი", "პირველი "," ფორმულა "და" კავკასია ") სუფევს, საზოგადოებას წარედგინება როგორც ადგილობრივი ჩამოსხმის "დემოკრატიისა და ჟურნალისტიკის დასავლური სტანდარტები", ხოლო საქართველოში პოლიტიკური კულტურისა და ექსპერტთა საზოგადოების არარსებობა ხელს უწყობს დეზინფორმაციის გავრცელებას ახლო და შორეულ უცხოეთში, სადაც დამახინჯებული, ხშირად პირდაპირ საპირისპირო წარმოდგენა აქვთ იმის შესახებ, თუ რა ხდება საქართველოში და ქართველი ხალხის განწყობებზე.

ამავდროულად, იმის გათვალისწინებით, რომ ჰიბრიდული ომების ეპოქაში ინფორმაცია ნაკლებ ეფექტიანი იარაღი როდია, ვიდრე ის, რაც არმიის შეიარაღებაშია, რომ სწორედ ტელევიზიისა და სოცქსელების მეშვეობით ხდება ფლეშმობებისა და სახელმწიფო გადატრიალებების - "ფერადი რევოლუციების" ორგანიზება, ნებისმიერმა მოქალაქემ, თუნდაც ის ჟურნალისტი ან პოლიტიკოსი იყოს, უნდა იგრძნოს პასუხისმგებლობა საკუთარ სიტყვებზე და არ ავნოს სახელმწიფო ინტერესებს სახიფათო ინფორმაციის გავრცელებით, თუნდაც ის სამჯერ ჭეშმარიტებას წარმოადგენდეს! მაგრამ ნუთუ საქართველო მსოფლიოში პირველ ადგილზეა არა მხოლოდ კორონაინფიცირებულების, არამედ მოღალატეების რაოდენობითაც?! სად გადის ზღვარი სიტყვის თავისუფლებასა და სახელმწიფო უსაფრთხოებას, ადამიანის უფლებებსა და ეროვნულ ინტერესებს შორის?".

   როგორც ხედავთ, ჩვეულებრივი განმაზოგადებელი შენიშვნა სოცქსელში, გამოწვეული იმით, რომ 1 აგვისტოს „მთავარი არხის“ გეიდირექტორმა პირდაპირ ეთერში გაავრცელა სუს–ის მე -2 ოპერატიულ–ტექნიკური განყოფილებიდან მოპარული თანამშრომლების რაპორტები პრეზიდენტისა და პარლამენტის დეპუტატების, პრეზიდენტისა და მთავრობის აპარატების თანამშრომლების, მმართველი პარტიის ბოსების, ბიზნესმენების, სამოქალაქო სექტორისა და სასულიერო პირების წარმომადგენელთა ფარული მოსმენების შესახებ. ასევე, მოსაზრებების გაზიარებისკენ მიბიძგა 5 სექტემბერს იმავე გვარამიას მიერ ძალოვანი სტრუქტურების „ყოფილ“ თანამშრომელთა მონაცემების გასაჯაროებამ, რომლებიც არჩევნებში კენჭს „ქართული ოცნებიდა“ იყრიან და რომელთა შორისაც არიან სააკაშვილის ექს–მმართველი პარტიის „ყოფილი“ ადეპტებიც.

   თუმცა ვარაუდობდი, რომ სააკაშვილი-გვარამიას ქეისი ამით არ იყო ამოწურული და, სამწუხაროდ, არც შევმცდარვარ. მეორე დღეს, ანუ 13 სექტემბერს, ტელეკომპანია „პირველმა“, და მის კვალდაკვალ – სხვებმაც, დაიწყეს სუს–ის ოპერატიული საიდუმლო თვალთვალის მასალების გამოქვეყნება (2014 წლიდან 2021 წლის თებერვლამდე, სხვადასხვა წყაროს მონაცემებით, 56 -დან 70 ათას ფაილამდე, საერთო მოცულობით 25 GB), რომლებიც განთავსებულია Dark Web– ში საიტზე DreamLeaks.net, რომლის IP მისამართი რეგისტრირებულია კალიფორნიაში, სან-ხოსეში. მომხდარის ჩემეული ვერსია დეტალურად არის გადმოცემული პუბლიკაციაში „საქართველოს ნაცვლად, სააკაშვილი ამერიკაში გაფრინდა, რომ რუსეთთან ქართული ეკლესიის „კავშირების“ შესახებ „კომპრომატები“ ქსელში ჩაუშვას!“, თუმცა იმ ინსინუაციებმა, რაც ჯაშუშურ სკანდალს მოჰყვა, მაიძულა ყურადღება გამემახვილებინა ზოგიერთ დეტალზე.

დასაწყისისთვის, მკითხველს შევახსენებ ორ, ჟანრის კლასიკად ქცულ, იდენტურ შემთხვევას: 2013 წელს ცენტრალური სადაზვერვო სამართველოსა და აშშ-ი ეროვნული უსაფრთხოების სააგენტოს თანამშრომელმა ედუარდ სნოუდენმა გაზეთებს The Guardian და The Washington Post გადასცა საიდუმლო ინფორმაცია, რომელიც ამერიკული სპეცსამსსახურების მიერ მრავალი სახელმწიფოს მოქალაქეებს შორის, საინფორმაციო და კავშირგაბმულობის ქსელების მეშვეობით, კომუნიკაციების ტოტალურ თვალთვალს ეხებოდა. სნოუდენმა მოიპარა 1.7 მილიონი საიდუმლო ფაილი, რის გამოც მას ბრალი წაუყენეს შპიონაჟში; ავსტრალიელმა ჟურნალისტმა, ტელეწამყვანმა, WikiLeaks– ის დამფუძნებელმა ჯულიან ასანჟმა გამოაქვეყნა მილიონობით ზესაიდუმლო მასალა ხელისუფლების უმაღლეს ეშელონებში ჯაშუშური სკანდალების, კორუფციის, სამხედრო დანაშაულებისა და დიდი სახელმწიფოების დიპლომატიის საიდუმლოებათა შესახებ. ჯერ კიდევ თინეიჯერობაში, ჰაკერმა ასანჟმა განახორციელა შეღწევა არაერთ დაცულ სისტემაში, პენტაგონისა და NASA-ს ჩათვლით.

მაგრამ დასავლური საზოგადოება სნოუდენსა და ასანჟს მოღალატეებად კი არა, გმირებად მიიჩნევს და ნობელის პრემიაზეც კი წარადგენს: მათ შესაძლოა ზიანი მიაყენეს ეროვნულ უსაფრთხოებას, მაგრამ ამავე დროს, აჩვენეს დასავლური დემოკრატიის მეორე მხარე, ჩვენი საზოგადოების მანკიერებები, რითაც ხელი შეუწყვეს მათ აღმოფხვრას, რაც შეუდარებლად უფრო ღირებულია!" - ასე ფიქრობს დასავლელი ობივატელი. სწორედ ესაა დასავლური დემოკრატიის ქვაკუთხედი, სადაც ინდივიდის ინტერესები ჭარბობს სახელმწიფოსას.

მაშ ასე, ქართული "WikiLeaks", რომელმაც მასალები გაავრცელა, ცნობილია - ეს არის სააკაშვილის ტელეკომპანიები, უცნობია მხოლოდ ქართველი "სნოუდენი", სუს–ის თანამშრომელი, რომელმაც ფაილები მოიპარა, ან ქართველი "ასანჟი", რომელმაც სუს–ის სერვერი გატეხა. მაგრამ როცა და თუ მათი სახელები ცნობილი გახდება, რად მიიჩნევს მათ ქართველი საზოგადოება - მოღალატეებად და ჯაშუშებად, თუ გმირებად, რომელთა წყალობითაც ცნობილი გახდა ფარული თვალთვალის ფაქტები და ასევე - უსიამოვნო ეპიზოდები პოლიტისტებლიშმენტისა და სამღვდელოების წარმომადგენელთა ცხოვრებიდან? სსრკ -ს ხანაში მათ ცალსახად მიიჩნევდნენ ხალხის მტრებად - არსებობდა საბჭოთა მოქალაქის მორალური კოდექსი, რომელიც პასუხისმგებელი იყო სახელმწიფოს წინაშე. მაგრამ ჩვენ ხომ "ქართველები ვართ, და, მაშასადამე, ევროპელები", ხოლო ევროპაში ინდივიდის უფლებები და თავისუფლებები უპირატესია!

   რატომ უნდა გადაწყვიტონ სააკაშვილის ტელეკომპანიებმა, რომლებსაც ელექტრონული ფოსტით გაუგზავნეს საიტის ბმულები, რა გააცნონ ქართველ საზოგადოებას, და რა – არა?! ამიტომაც, პოლიტიკური კონიუნქტურის გათვალისწინებით, ათიათასობით ფაილს შორის არჩევენ და ავრცელებენ მხოლოდ საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიისა და „ქართული ოცნების“ და არა – ოპოზიციის, მაკომპრომეტირებელ მასალებს! რატომ არის დაბლოკილი რიგითი მოქალაქეებისთვის წვდომა საიტზე DreamLeaks.net? რატომ არიან სააკაშვილი და ოპოზიცია კვლავ პრივილეგირებულ მდგომარეობაში არა მხოლოდ ხელისუფლებასთან მიმართებაში, რომელიც სახელმწიფოს დაცვის და დასავლეთის სტანდარტებს შორის შუაზე იხლიჩება, არამედ საქართველოს რიგით კანონმორჩილ მოქალაქეებთან მიმართებაში, რომელთა უმრავლესობასაც წვდომა აქვს მხოლოდ ტელევიზიაზე, მაგრამ ხელი არ მიუწვდება ინტერნეტზე, მით უმეტეს - სპეციალური ინსტრუმენტებზე Dark Web-ის „ბნელ ქსელში“ შესასვლელად, როგორიცაა Tor Browser და VPN ტექნოლოგია, რათა საიტზე თავისი სტუმრობა დამალოს?! პროკურატურა მოუწოდებს ყველას, ვინც ფიგურირებს ჩანაწერებში, დაუკავშირდნენ გამოძიებას და ითანამშრომლონ მასთან, მაგრამ საიდან იციან მოქალაქეებმა, ფიგურირებენ თუ არა ისინი ჩანაწერებში, თუკი მათ ხელი არ მიუწვდებათ ამ ჩანაწერებზე? მაშინ დაე პროკურატურამ აცნობოს მათ ამის შესახებ!

   და ვინ აქცია ოპოზიციური მედია პრივილეგირებულ ელიტად - შემთხვევითქართული ოცნების“ ხელისუფლებამ ხომ არა, დღეს რომ იმ ტელერეპორტიორებისგან იტანჯება, ვინც რესპონდენტებსა და მათ ოჯახებზე ძალადობს?! "ჟურნალისტები ისეთივე მოქალაქეები არიან, როგორც ყველა დანარჩენი!" - დაგვიანებით იგერიებს მათ ხელისუფლება, რომელმაც 2013 წელს მიიწვია ისინი წამების ამსახველი ვიდეოფაილების დახურულ ჩვენებაზე. „აჩვენეთ ეს ვიდეოები ქართველ ხალხს, ისევე როგორც სააკაშვილის ჟურნალისტებს და არასამთავრობოებს აჩვენეთ!“ - მივმართე მაშინდელ შინაგან საქმეთა მინისტრს - ამჟამინდელ პრემიერ ღარიბაშვილს (ისინი, ვინც მაშინ შეადგინა მოწვეულთა სიები, დღესაც თანამდებობებზე არიან).

   ეჭვს იწვევს თავად მასალების ავთენტურობაც, რომლებიც სატელეფონო საუბრების სტენოგრამებს, ან მათ შესახებ მონათხრობს წარმოადგენს, თავად სუს–ის თანამშრომლის სუბიექტური მოსაზრებით რომ ბოლოვდება. ეს არის ოპერატიული ცნობები ვორდ-ფაილების ფორმატში, ხოლო რას შეიცავს აუდიო თუ ვიდეო ფაილები და ასევე, ფოტოსურათები, უბრალო მოკვდავებს არ ატყობინებენ. იმისათვის, რომ მასალების ინტერპრეტაციას ჰქონდეს ღირებულება და იყოს ობიექტური, ანალიტიკოსს, ამ შემთხვევაში სუს-ის თანამშრომელს, უნდა ჰქონდეს სოლიდური ცოდნა, იცოდეს მოვლენებისა და პერსონაჟების პრეისტორია, წინააღმდეგ შემთხვევაში მისი რეზიუმე კონტექსტიდან ამოგლეჯილი ეპიზოდი იქნება. გათვალისწინებულია კი ის ფაქტორი, რომ სატელეფონო საუბრების ფიგურანტები, რომლებიც მოსმენას ეჭვობდნენ, იყვნენ არაგულწრფელი და შეგნებულად აწვდიდნენ ცრუ ინფორმაციას?

   დიდი ალბათობით, გენპროკურატურის მიერ მუშავდება ვერსია, რომ ფაილები გარე მეხსიერების მატარებელზე თან წაიღო სუს–ის ზემონახსენები განყოფილების თანამშრომელმა, რომელმაც სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა, ან სუს–ის ხელმძღვანელის მოადგილემ, რომელიც გახარიასთან ერთად გადადგა. ბოლო ფაილები თარიღდება სწორედ 2021 წლის თებერვლით, როდესაც პრემიერი გახარია გადადგა. მაგრამ განიხილავს თუ არა გამოძიება სუს–ის სერვერზე ჰაკერული თავდასხმის ვერსიას მონაცემთა ბაზის შემდგომი გატეხვით, საიდანაც ფაილების დაკოპირება შეიძლებოდა?

   საინტერესოა, რომ საქართველოში მომხდარ სკანდალში პირველად არ დაადანაშაულეს რუსეთი და ჯერჯერობით არ გავრცელებულა მასალები საქართველოში რუსული საიდუმლო შპიონაჟის შესახებ, სავარაუდოდ, მათი არარსებობის გამო. ეს იძლევა ობიექტური გამოძიების იმედის საფუძველს, რომელიც ჯერჯერობით საქართველოს სისხლის სამართლის კოდექსისი 158–ე მუხის 1–ლი, მე–2 და მე–4 პუნქტებით მიმდინარეობს (კერძო კომუნიკაციის საიდუმლოს დარღვევა). ცუდი ის არის, რომ თუნდაც არასერიოზული მასალები, და არა ისეთი, როგორიც სნოუდენისა და ასანჟის იყო, მოღალატე ოპოზიციის ხელშია, რომელიც არჩევნებამდე, საკუთარი შეხედულებისამებრ, ყოველდღე განათავსებენ „სენსაციებს“!

საქინფორმის მთავარი რედაქტორი
არნო ხიდირბეგიშვილი

2021 წლის 20 სექტემბერი
საქართველო, თბილისი